آن ها رفتند تا ما بمانیم .... آن ها کسانی بودند که شاید از لحاظ نسل و شخصیت با ما متفاوت بودند اما مگر آدمی وجود دارد که جانش را دوست نداشته باشد مگر مادری هست که فرزندش برایش عزیز نباشد مگر می شود پدری باشد که فراق فرزندش مخصوصا اگر یک جوان باشد برایش سخت نباشد ... پس بیایید که نگوییم بعضی چیز ها را که می رنجاند دل خانواده ی شهدا را ..... بیایید رفتاری انجام ندهیم که جانبازی که رفت بجنگد که ما راحت باشیم در این دنیا ، از کرده اش پشیمان شود ... بیایید نرجانیم جانبازی را که به سختی نفس می کشد تا ما بتوانیم نفس بکشیم ..... چشم انتظاری مادر جاویدالاثری را که سی سال است در انتظار فرزندش است با حرف های تلخمان سخت تر نکنیم ... برای شادی روح شهدا صلوات .......